عدم توانایی در همگرایی و انجام کار گروهی در ایران یکی از بارزترین آسیب‌های اجتماعی اقشار گوناگون و به تبع آن فعالین جامعه‌ی مدنی است. انشقاق پی در پی گروه‌ها و نهادهای مدنی یکی از دردهای مزمنی است که پروای آن مهمترین دغدغه‌ی موسسان و گردانندگان هر جمعی در بدو تاسیس و فعالیت است؛ آنچنانکه به گواه بسیاری از فعالین سیاسی و مدنی، نهادهای کوچک در ایران الگوهای موفق‌تری بوده‌اند تا اتحادهای بزرگ بر سر نقشه‌ی راه یا منافع مشترک. با چنین دغدغه‌ای، جزوه‌ای تحت عنوان «منش کار جمعی در ایران» از سلسله‌ بحث‌های تقی رحمانی آماده شده است. موضوعات طرح شده در این جزوه نیز بیش از هر چیز حاصل سال‌ها تجربه، همکاری و همزیستی او با گروه‌ها و شخصیت‌های موثر تاریخ‌ معاصر است تا بحث‌هایی صرفا نظری و بدور از سنت ایرانی جامعه‌ی مدنی. این جزوه در پی تبیین و تشریح جایگاه منش در فعالیت‌های گروهی است در حالیکه تا کنون از منش بیشتر به عنوان پدیده‌ای اخلاقی و فردی یاد شده است. رحمانی منش را یکی از اساسی‌ترین اجزاء کنش‌های اجتماعی دانسته و آنرا حلقه‌ی مفقوده‌ی فعالیت‌های مدنی و سیاسی ایران معاصر قلمداد می‌کند. به عقیده‌ی رحمانی فراگرفتن مهارت‌های زیست جمعی از جمله بالا بردن ظرفیت‌های فردی و اجتماعی فعالین نه تنها یکی از ملزومات نیل به دموکراسی و جامعه‌ی مدنی است بلکه حلقه‌ی مفقوده پیروزی‌ها و کامیابی‌های فعالیت‌های مدنی در ایران بشمار می‌آید.