درسته که در خارج از کشور سانسور وجود ندارد، اما وظیفه خبرنگار و رسانه فرهنگ‌سازی هم هست، پس نمی‌توانیم از واژه‌ها و تصاویری که نژاد‌پرستی، خشونت و… را اشاعه می‌دهد استفاده کنیم.

بعد از سال ۸۸ بخشی از اصحاب رسانه در خارج از کشور به فعاین سیاسی تبدیل شدند. پس از آن هم می‌خواستند که حقیقت را بازتاب بدهند و هم در حکومت آینده ایران یا در دولت در تبعید سهمی داشته باشند.

رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور برای تامین منابع مالی‌شان نیاز دارند که بازدید سایت را بالا ببرند و این باعث می‌شود که تن به روزنامه نگاری زرد بدهند.